به نقل از «ایمنا»

فراتر از حقمان نمی‌خواهیم

تاریخ انتشار: ۲۹ آذر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۳۳۲۱۷۲

شطرنج‌باز قهرمان مسابقات پاراآسیایی هانگژو این روزها حال خوشی ندارد و چشمانش به دلیل استرس زیاد مسابقات، از نظر بینایی تحلیل رفته‌ است. با وجود مدال‌آوری او و هم‌تیمی‌هایش هنوز جوایز ساده پای سکو هم به آن‌ها داده نشده و در تماس با مسئولان گویی که آن‌ها فراتر از حقشان را مطالبه کرده‌اند.

به گزارش خبرگزاری ایمنا، شهر اصفهان از گذشته‌های دور تاکنون یکی از شهرهای نخبه پرور کشور بوده است؛ در دل این شهر از گذشته‌های دور تا به امروز نام‌آوران زیادی زندگی کرده‌اند، اما هنوز نخبگانی هستند که گمنام باقی مانده‌اند؛ نخبگانی که گاه در محلاتی از شهر روزگار سپری می‌کنند که جز محلات کم برخوردار است و با وجود همه محرومیت‌ها تلاش می‌کنند تا با مشکلات موجود دست و پنجه نرم کنند و به رویاهای خود جامعه عمل بپوشانند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

رویاهایی که برای همه مردم میهن عزیزمان مایه مباهات و سربلندی است.

در این میان اما حکایت نخبگان توان‌یابی که در عرصه‌های علمی، فرهنگی، هنری و حتی ورزشی فعالیت می‌کنند، شنیدنی‌تر است. چه بسا که برخی از آن‌ها علاوه بر اینکه طعم زندگی در مناطق کمتر برخوردار یا حتی محروم را می‌چشند، محرومیتی مضاعف از حیث فیزیولوژیکی و جسمانی دارند و همین امر رسیدن به موفقیت را برای آن‌ها دشوارتر کرده است و البته طعم پیروزی را دلچسب‌تر خواهد کرد.

در سال‌های اخیر توان‌یابان زیادی به رشته‌های مختلف ورزشی ورود کرده‌اند و سعی کرده‌اند تا از گود رقابت‌های پا را آسیایی و پا را المپیکی جا نمانند و توانایی خود را به رخ سایرین بکشانند.

ما نیز در پی معرفی یکی دیگر از این استعدادها و نخبگان ورزشی، از خیابان‌های منطقه ۱۵ شهری اصفهان یعنی خوراسگان به محله سلمان که دارای بافتی سنتی و بومی است، رفتیم تا با ورزشکاری دیدار کنیم که توانسته است مایه مباهات مردمان نصف‌جهان شود.

امیر ربی نوجوان ۱۸ ساله عضو تیم ملی پارا شطرنج ایران است که در هانگژو درخشید و توانست با کسب ۲ مدال نقره تیمی و نقره انفرادی با خوش‌نامی به میهن خویش بازگردد؛ این پسر ماخوذ به حیای شهرمان که در هانگژو به مصاف رقبای قدرتمندی رفته بود و موفق به کسب مدال نقره شد، می‌گوید: از این پس برای مسابقات جهانی ژاپن و جوانان زیر ۲۰ سال مجارستان تلاش خواهم کرد تا عنوان قهرمانی را به خود اختصاص دهم.

آنچه در ادامه می‌خوانید، حاصل گفت‌وگوی خبرنگار ایمنا با امیر ربی، بازیکن تیم ملی شطرنج کم بینایان و نابینایان است تا ناگفته‌ها و دشواری‌هایی خود برای رسیدن به این قله موفقیت بگوید.

ایمنا: شطرنج رشته‌ای است که کمتر کسی آن را به عنوان ورزش قهرمانی ادامه می‌دهد؛ چه شد که به رشته شطرنج علاقه مند شدید؟ از جاذبه‌های این رشته برایمان بگویید؟

ربی: زمانی که به پیش دبستانی وارد شدم، در کلاس‌های آموزش شطرنج شرکت کردم و وقتی متوجه شدم که به این رشته علاقه‌مند هستم و نسبت به سایر همکلاسی‌هایم استعداد بیشتری دارم، تصمیم گرفتم آن را ادامه دهم. البته من بسیار بازیگوش بودم و خانواده‌ام تمایل داشتند من به سراغ ورزشی بروم که بتوانم تمرکز بیشتری در انجام امور داشته باشم و این هم یکی دیگر از دلایلی شد که شطرنج را ادامه دادم.

در حال حاضر نیز معتقد هستم که شطرنج اصفهان حرف‌های بسیاری برای گفتن دارد و در مسابقات پاراآسیایی نیز رنکینگ یک و دو در اختیار این استان است؛ جوانان مستعدی اینجا وجود دارند و بیشتر شطرنج‌بازان اصفهان نیز زیر ۲۵ سال هستند که نوید روزهای خوب را برای ورزش اصفهان می‌دهد.

ایمنا: بعد از مدالی که در مسابقات پاراآسیایی گرفتید برخورد و نگاه مردم محله و به طور کلی جامعه به شما چگونه بود؟

ربی: مردم محل به من و خانواده‌ام بسیار احترام می‌گذارند و برایم سنگ تمام گذاشتند. همینطور در دیداری که با «هوشنگ نظری‌پور» مدیر منطقه ۱۵ شهرداری اصفهان داشتم مورد تشویق وی قرار گرفتم که در این فرصت مراتب تشکر خود را اعلام می‌کنم.

ایمنا: بهترین مشوق شما چه کسی بود؟

ربی: مسلماً خانواده بیشترین نقش را در موفقیت‌هایم داشته‌اند و مشوق من بوده‌اند. آن‌ها سال‌ها پا به پای من آمده‌اند و هزینه‌های زیادی متقبل شدند، علاوه بر آن به لحاظ وقت و صرف زمان برای رسیدن من به قهرمانی، تلاش کردند و زمانی که با کسب مقام دسترنج خود را دیدم، بسیار خوشحال شدند.

ایمنا: میزان حمایت از مدال‌آوران رشته شطرنج تا چه حدی است؟

ربی: قطعاً هیچ رشته ورزشی مانند فوتبال حمایت نمی‌شود. ساده‌تر بگویم با گذشت حدود یک ماه از پایان مسابقات پا را آسیایی هنوز جوایز پای سکوی قهرمانی ما داده نشده است. حتی به من گفته شد که از بین دو مدالی که توانسته‌ام به‌دست آورم فقط به یکی از آن‌ها جایزه تعلق می‌گیرد و این واقعاً جای تأسف دارد، زیرا ما برای همه مدال‌ها تلاش می‌کنیم و هزینه‌های زیادی را صرف می‌کنیم، اما همین جوایز ساده هم از ما دریغ می‌شود و وقتی هم که با مسئولان مربوطه تماس گرفته می‌شود، انگار که ما فراتر از حق خود را از آن‌ها می‌خواهیم.

پانزدهم آذر سال جاری مراسمی برای تقدیر از مدال‌آوران این مسابقات برگزار شد، قرار بود پاداش هر دو مدال ما پرداخت شود، اما گویا پاداش مدال دوم ما را به صورت درصدی در نظر گرفته‌اند، امیدوارم به طور کامل پاداش هر دو مدال را دریافت کنم چراکه برای آن‌ها تلاش بسیاری کرده‌ام.

ایمنا: کمی هم از ویژگی‌های محله‌ای که در آن سکونت دارید، برایمان بگویید!

ربی: محله سلمان به‌رغم جمعیت زیاد، مردم بومی دارد؛ بومی بودن کمک می‌کند تا همه از حال یکدیگر خبر داشته باشند. در این محله نسبت به بعضی محلات مردم مذهبی‌تری زندگی می‌کنند؛ بافت خانه‌های این محله سنتی است و افراد خونگرمی دارد که نسبت به وطن و محله خود عِرق دارند.

ایمنا: چه خاطره شیرینی از دوران ورزشی خودتان دارید؟

ربی: زمانی که نام کسی را پشت تریبون می‌خوانند تا روی سکوی قهرمانی برود و تعداد زیادی تو را تشویق می‌کنند، بهترین لحظه زندگی هر انسانی است که با هیچ پولی خریداری نمی‌شود.

مهمترین لحظه زندگی من دور آخر مسابقات پا را آسیایی بود که قرار بود با یکی از قهرمانان سری قبل مسابقات بازی کنم. آن زمان استرس بسیار زیادی داشتم و حتی شب مسابقه نتوانستم بخوابم. استرس من به قدری بود که در زمان بازی رئیس کمیته پاراالمپیک آمده بود و آنقدر ذهنم درگیر بود که دستم را با ناخن‌هایم فشار داده بودم و خون آمده بود، اما متوجه نبودم.

همه اعضای فدراسیون، رئیس کمیته پاراالمپیک، هم تیمی‌ها و کادر فنی بر بازی من متمرکز شده بودند، زیرا اگر بازی دور آخر را نمی‌بردم احتمال داشتتیم شطرنج کشورمان نتواند مقام تیمی به دست آورد. به هر حال خاطره بسیار شیرینی بود و خدا شاکرم که توانستم مدال بیاورم.

ایمنا: بخش تلخ مسابقات قهرمانی شما چه بود؟

ربی: با وجودی که امتیاز من با نفر اول یکی و حتی امتیاز تیمی ما هم یکی شده بود اما در پوئن شکنی با بدشانسی دوم شدم و به تبع آن تیم ما هم دوم شد.

ایمنا: اگر به عقب برمی‌گشتید باز هم به سراغ رشته شطرنج می‌آمدید؟

ربی: اگر این سوال قبل از ورود به مسابقات پارا آسیایی از من پرسیده می‌شد پاسخم منفی بود اما حالا که به لطف خدا مدال به دست آوردم پاسخم مثبت است.

ایمنا: آیا تا به حال کسی شما را حمایت کرده است؟ و به طور کلی اسپانسر دارید؟

ربی: خیر تاکنون هیچ حمایت مالی از من نشده است و فقط از طرف شهردار مورد تشویق قرار گرفتم که آن هم در حد یک تقدیرنامه بود، هرچند از ایشان توقعی هم نداشتم.

ایمنا: اوقات فراغت را چطور می‌گذرانید؟ آیا فقط شطرنج بازی می‌کنید؟

ربی: بیشتر اوقات فراغتم را تمرین می‌کنم؛ برای من تمرین شطرنج همچون تفریح است و از آن لذت می‌برم، گاهی نیز به صورت آنلاین شطرنج بازی یا معمای شطرنج حل می‌کنم.

ایمنا: چه اهداف و آرمان‌هایی در سر دارید؟

ربی: قبلاً در اصفهان قهرمان پارا آسیایی داشتیم، اما دوست دارم سال آینده به مسابقات شطرنج زیر ۲۰ سال مجارستان اعزام شوم؛ هم‌اکنون در ایران و آسیا رتبه نخست زیر ۲۰ سال هستم و فکر می‌کنم در جهان در لیست سه نفر اول باشم حتی فکر می‌کنم با عنایت خداوند بتوانم مقام اول قهرمانی جهان را به دست آورم.

ایمنا: روند تحصیلی چطور است؟ آیا شطرنج با ادامه تحصیل شما تداخلی ندارد؟

ربی: به‌طور قطع شطرنج بر روند تحصیلی من اثر داشته است؛ من به خاطر شطرنج از خیلی چیزها گذشته‌ام؛ در متوسطه اول همیشه از بهترین‌ها بودم؛ پس از اینکه شطرنج را اولویت خودم قرار دادم و به صورت تخصصی به آن پرداختم، موجب شد تا در سال گذشته ۹۶ روز غیبت داشته باشم، با این وجود مدرسه با من همراهی کرد، خودم هم سعی کردم سختی‌ها را تحمل کنم و در کنار شطرنج گاهی درسم را بدون معلم بخوانم.

ایمنا: قطعاً نوجوانان زیادی هستند که ممکن است مانند شما در این رشته ورزشی حرفی برای گفتن داشته باشند. در اصفهان چه کارهایی برای استعدادیابی در این رشته ورزشی انجام شده است؟

ربی: هیچ کاری انجام نشده است؛ شطرنج در مدارس بیش از ۴۰ کشور جهان تدریس می‌شود، زیرا آن‌ها باور دارند که این رشته به نوعی موجب تمرکز و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان خواهد شد اما در ایران ورود به این رشته فقط به خاطر علاقه خود افراد است.

در جامعه ما بیشتر افراد به سمت رشته‌های جسمانی از جمله فوتبال و والیبال سوق پیدا می‌کنند در حالی که ورزشکاران مطرح جهان در کنار رشته‌های ورزشی تخصصی خود، شطرنج نیز کار می‌کنند تا بتوانند بر روی رشته ورزشی خود متمرکز شوند.

ایمنا: به نوجوانان و هم‌سالان خود چه توصیه‌ای دارید؟

ربی: به تمام جوانان توصیه می‌کنم در کنار تحصیل خود به یکی از رشته‌های ورزشی یا هنری یا هر حرفه‌ای که به آن علاقه‌مند هستند، بپردازند تا پیشرفت کنند.

ایمنا: توقع شما از مسئولان و مردم چیست؟

ربی: هر کاری سختی‌های خود را دارد، اما همه چیز هم پول نیست و بعضی چیزها را نمی‌توان با پول تهیه کرد؛ امیدوارم مسئولان از همه ورزشکاران رشته‌های مختلف ورزشی حمایت کنند؛ وعده‌های بسیاری قبل از اعزام به مسابقات مانند زمین و شغل به ورزشکاران داده شده است اما پس از اینکه با مدال از مسابقات آمدیم، تمام این وعده‌ها به فراموشی سپرده شد.

وقتی در مسابقات حضور داشتم متوجه شدم که چشمانم از نظر بینایی کمی تحلیل رفته و این موضوع به‌دلیل استرس شدیدی بوده که قبل و حین مسابقات به من وارد شده است و اکنون باید چشمانم را عمل کنم. جای تأسف دارد که امثال من با وجودی که عضو تیم ملی هستیم، حمایت نمی‌شویم و باید تمام هزینه‌ها را خودمان بدهیم؛ حقوق من ۲ میلیون و ۷۰۰ هزار تومان یعنی روزی ۹۰ هزار تومان است که هزینه رفت و برگشت من هم نمی‌شود.

با وجودی که تیم ایران در مسابقات پارا آسیایی به ۱۶ مدال در مسابقات دست پیدا کرد، اما هیچ حمایتی از طرف مسئولان نشدیم؛ در آخر لازم می‌دانم از بهروز مرادی مربی که برایم زحمت کشیده است، قدردانی کنم.

کد خبر 710022

منبع: ایمنا

کلیدواژه: بازی های پاراآسیایی هانگژو پاراآسیایی هانگژو بازی های پاراآسیایی پاراآسیایی بازی های آسیایی و پاراآسیایی جدول توزیع مدال پاراآسیایی هانگژو شطرنج تیم ملی شطرنج شطرنج باز رقابت های شطرنج قهرمانی شطرنج شطرنج سریع تیم ملی شطرنج ایران هر هفته با یک منطقه شهر شهروند کلانشهر مدیریت شهری کلانشهرهای جهان حقوق شهروندی نشاط اجتماعی فرهنگ شهروندی توسعه پایدار حکمرانی خوب اداره ارزان شهر شهرداری شهر خلاق مسابقات پارا رشته ورزشی مسابقات پا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.imna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایمنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۳۳۲۱۷۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

در اوج تجربه بودم/کاش زودتر می‌گفتند!

ایسنا/اصفهان بازیکن اسبق تیم ملی واترپلو تجربه را از اصلی‌ترین فاکتورها در کسب نتیجه این رشته دانست که او در اوج تجربه و آمادگی ورزشی‌اش به فاصله یک ماهه از مسابقات آسیایی با اتفاقی ناخوشایند در مسیر تنها هدف باقی مانده ورزشی‌اش مواجه شد. در حالی که به عقیده او همه شرایط برای کسب نتیجه تیم ملی در آسیا فراهم بود.

واترپلو، ورزشی سرعتی - قدرتی و کاری تیمی و با آمادگی جسمانی بالا محسوب می‌شود که علاوه بر قدرت بدنی به مهارت‌هایی چون حل مسئله در لحظه و ارتباط قوی اجتماعی و گروهی نیاز دارد. موضوعی که بازیکنان این رشته به مرور و با گذر زمان در آن ماهر خواهند شد و می‌توان گفت از حدود رده ۳۰ سال به بعد توانایی راهبری در تیم را خواهند داشت.

ویدیو/ ملی‌پوش واترپلو که پس از طلسم‌شکنی حذف شد!

نیما خوشبخت، واترپلوئیست ملی‌پوش اصفهانی را می‌توان از جمله این مهره‌های تاثیرگذار دانست که می‌تواند با تکیه به تجربه و تکنیک نتیجه بازی را تغییر دهد. او از ۱۶ سالگی به تیم ملی جوانان راه یافت و همان سال هم در رده سنی جوانان قهرمان آسیا شد. او همچنین در تیم‌های باشگاهی‌اش نیز خوش درخشید و عناوین متعددی کسب کرد.

خوشبخت پس از یک دوری پنج ساله از تیم ملی دوباره به جمع ملی‌پوشان برگشت، اما بازیکن باسابقه تیم ملی واترپلو با یک حذف ناگهانی رقابت‌های آسیایی را از دست داد. 

موضوعی که شاید هر ورزشکاری را یک ماه مانده به شروع مسابقات شوکه کند، می‌گوید اگر از قبل شروع تمرینات دعوتش نمی‌کردند، بهتر بود و در اوج آمادگی و تجربه از تیم ملی کنار گذاشته شده است، در حالی که با حمایت‌های مسئولان از این رشته همه چیز برای نتیجه گرفتن آماده بود و با تصمیمات بهتر می‌شد نتیجه دیگری در آسیا رقم زد.

ایسنا به همین بهانه با نیما خوشبخت درباره شروع زندگی ورزشی‌اش تا دوران ملی او ‌هم‌صحبت شد.

او درباره شروع داستان خوشبخت و واترپلو به ایسنا گفت: به واسطه میلاد ناظمی که یکی از قهرمانان اسبق واترپلو به‌شمار می‌رود و در تیم‌ ملی فعالیت داشته‌ است، علاقه‌مند به شنا شدم. تا ۱۱ سالگی در تیم شنا اصفهان بودم و به خاطر اینکه شنا برای من خسته‌کننده شده بود، وارد ورزش گروهی هیجانی واترپلو شدم. سال اولی که پا به عرصه تیم اصفهان گذاشتم از مسابقات قهرمانان کشوری حذف شدم، اما در سال بعد به عنوان بازیکن اصلی مسابقات کشوری اعزام و از آنجا بود که در ۱۳ سالگی وارد تیم ملی شدم.

 درسن ۱۵ سالگی به اردوی تیم ملی دعوت شدم و در مسابقات آسیایی اندونزی جاکارتا قهرمان جهان شدیم.

در مسابقات جهانی آمریکا کسب مقام نوزدهم، مسابقات قهرمانان آسیا در چین کسب مقام دوم، با چهار بار شرکت در باشگاه آسیا درتیم‌های مختلف کسب مقام اول تا سوم، ساحلی آسیایی مقام دوم را کسب کردیم.

بازیکن ملی‌پوش واترپلو با یادآوری طلسم‌شکنی واترپلو و رسیدن به سکو دوم آسیا در خصوص شرایط رشته‌اش ادامه داد: مهم‌ترین مقامی که در مسابقات قهرمانی آسیا کسب کردیم مهرماه ۱۴۰۲ در کشور سنگاپور بود که بعد از ۲۷ سال دوم آسیا شدیم، او اضافه کرد: شنا و واترپلو مخصوص کشورهای غربی ازجمله اروپا است. این ورزش در ایران به جایگاه خوبی رسیده و مسئولان باید کمک کنند تا نام این ورزش بهتر و برتر شناخته شود چرا که می‌تواند در مسابقات مختلف مقام کسب کند.

در چند سال اخیر وضعیت این رشته بهتر از قبل شده و فدراسیون برنامه‌ریزی‌هایی در خصوص تاسیس مدرسه و باشگاه انجام داده که تمام فعالیت‌ها موجب جذب بازیکن شده است. هر چه در این رشته فعالیت داشته باشیم می‌توانیم مسابقات بیشتر و بازیکنان آماده‌ای در هر رده سنی برای تیم ملی پرورش دهیم.

خوشبخت با بیان اینکه در شهر اصفهان سرمایه‌گذارهای بسیاری وجود دارند و انتظار ما اسپانسر شدن برای این ورزش است، خاطرنشان کرد: نبود اسپانسر برای ما و تمام خانواده‌ها شرایط را طاقت‌فرسا کرده و بسیاری از ورزشکاران به دلیل حمایت نشدن مالی از این ورزش کناره گرفتند.

وی تاکید کرد: رشته ورزشی واترپلو به حمایت کننده نیاز دارد. حرف اول در همه ورزش‌ها را هزینه بازگو می‌کند، بزرگترین فعالیتی که اداره کل و هیئت شنا انجام داد این بود که تعداد ورزشکاران را در این حرفه بیشتر کنند، به طوری که بتوان آن‌ها را در رشته ورزشی نگه داشت در حال حاضر در اصفهان لیگ برتر نیز نداریم.

حمایت نکردن باعث فروپاشی می‌شود

ملی‌پوش اسبق واترپلو درباره تیم‌داری این رشته در بخش بانوان نیز توضیح داد: در بخش بانوان هم تیم شنا و واترپلو در اصفهان را داریم و خوب فعالیت می‌شود، حمایت نشدن از این ورزش باعث فروپاشی تیم‌ها می‌شود. دغدغه اصلی چه در فعالیت بانوان و چه در آقایان، اجاره‌های استخر است. ما به جای اینکه بر برنامه‌های تمرینی و پیشرفت ورزشکاران متمرکز باشیم باید مانند اجاره نشین‌ها نقل مکان کنیم.

خوشبخت درباره اینکه شاهد شرکت بانوان در مسابقات شنا اصفهان هستیم و بیشتر از این به دلیل محدودیت‌هایی که ورزش واترپلو دارد نمی‌توان تلاش کرد، تاکید کرد: تیم ملی برای بانوان نداریم اما امیدواریم همه مدارسی که الان در آقایان کار می‌کنند یک بخش برای بانوان نیز بگذارند.

ماجرای تیم ملی و حذفی پرحاشیه

خوشبخت در پاسخ به ایسنا درباره جریان کنار گذاشته شدنش از تیم ملی آن هم با فاصله کمی که تا بازی‌های آسیایی مانده بود، اینطور شروع کرد: ۱۵ سال سابقه ملی و از حدود ۱۵ سالگی بازی در سطح تیم‌های ملی را شروع کردم. بعد از حدود چهار، پنج سال به انتخاب کمیته فنی واترپلو با توجه به بازی‌های درخشانم در لیگ و آمادگی بدنی دوباره به اردو تیم ملی دعوت شدم. پس از حدود ۶ ماه اردو می‌خواستیم به بازی‌های آسیایی برسیم که کادر فنی تیم ملی طی این ۶ ماه ۲دوبار عوض شد. پس از مسابقات جهانی آلمان دیگر تمایلی به حضور در تیم ملی نداشتم و بازگشتنم کار سختی بود، اما از من خواستند که به تیم کمک کنم. من نیز همیشه خود را سرباز تیم می‌دانم و اگر جایی به من احتیاج داشته باشند و دعوت کنند، حتما کمک خواهم کرد. دوباره به روند سخت تمرینات ملی بازگشتم. واترپلو جز سخت‌ترین رشته‌ها است و برای کسی که چند سالی دور بوده بازگشت دوباره کار سختی است. دو ماه قبل از بازی‌های آسیایی مربی خارجی به تیم آمد که کمک‌های بسیار خوب تکنیکی و تاکتیکی به تیم کرد. در اردو آمادگی صربستان که به فاصله یک ماه تا بازی‌های آسیایی مانده بود، به من اعلام شد که در ترکیب تیم نیستم! انتظار داشتم حداقل به خاطر سن و سابقه‌ای که دارم، آمادگی بالا و نظمی که در تمرینات داشتم، حتی اگر می‌خواستند شاگردان خودشان را به تیم بیاورند زودتر به من می‌گفتند یا حتی اصلا من را دعوت نمی‌کردند. شاید انقدر ناراحت نمی‌شدم. 

بازی‌های آسیایی یکی از بزرگ‌ترین اهداف زندگی ورزشی من بود، اغلب رقابت‌های آسیایی را شرکت کرده بودم و بازی‌های آسیایی تنها هدف مانده من بود. در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۰ و ۲۰۱۴ تمام اردوها را حضور داشتم، اما تیم به دلیل برخی مسائل مدیریتی اعزام نمی‌شد. این تیم به قدری خوب بود و حمایت‌هایی که انجام شد باید نتیجه می‌گرفت. تمام شرایط برای تیم مهیا شد که به نتیجه برسد، اما به دلیل نبود دو و سه بازیکن و عدم تمرکز لازم نتیجه مطلوب حاصل نشد.

یکی از دلایل کنار گذاشتن من بالا بودن سنم بود، در حالی که اکنون در اوج تجربه و آمادگی بدنی کنار گذاشته شدم. در تیم قزاقستان بازیکنانی حاضر بودند که نزدیک ۴۰ سال داشتند و توانستند با تجربه‌شان بازی را دربیاورند. این رشته سرعتی و قدرتی است، اما تجربه حرف اول را می‌زند. نیاز دارد که بازیکن جوان و باتجربه در کنار هم باشند تا تیم نتیجه بگیرد.

مربی تیم ملی باید در حد بازیکنان باشد

خوشبخت با تاکید بر اینکه باید در این قسمت از ژاپن الگوبرداری کنیم، تصریح کرد: آن‌ها هیچوقت مربی خارجی نمی‌آوردند اما برای مربیان داخلی برنامه دارند. مربی را به کشورهای صاحب سبک اعزام می‌کنند تا با علم روز آشنا شود برای ایران نیز باید همینطور شود. مربیان خوبی داریم ولی باید زمان برای کسب تجربه و آشنایی با علم روز داده شود. یک جورهایی باید مربی در حد بازیکنان تیم باشد تا از او حساب ببرند. مربی تیم ملی باید باسابقه باشد و یا حتی کلاس‌های آموزشی برون مرزی برود، زیرا نمی‌توان با علم ۲۰ سال پیش به تیم ملی کمک کرد. فدراسیون واترپلو در این موضوع کمک کرده و مربی صربستانی برای آموزش مربیان رده‌های سنی آورده شد که به مسابقات رده‌ها کمک زیادی کرد. همچنان باید فدراسیون کمک کند که مربیان داخلی کلاس خارجی و بین‌المللی ببینند و پس از آن نیمکت تیم ملی انتخاب شود، به ویژه در تیم ملی بزرگسالان. گاهی بازیکن از لحاظ تجربه ۱۰‌ سال از مربی بالاتر است و همین امر می‌تواند در تیم اختلاف ایجاد کند.

تیم بزرگتر واقعی می‌خواهد

این بازیکن باتجربه اصفهان مشکل اساسی تیم ملی واترپلو را نبود هماهنگی میان بازیکنان و اختلافات جزئی میان آن‌ها دانست و گفت: کاپیتان خوبی برای تیم انتخاب شد و بزرگتری می‌کرد، اما این تیم یک بزرگتر واقعی لازم داشت که بتواند تیم را در موقعیت‌های حساس جمع کند. این تیم در بازی‌های آسیایی هانگژو این مورد را کم داشت. کاپیتانی در واترپلو مسئولیت سنگینی دارد و متاسفانه اختلافات درون تیمی زیاد شد.

تصمیم دوباره برای بازگشت به تیم ملی؟

خوشبخت خودش را سرباز تیم ملی معرفی کرد که از حاشیه دوری می‌کند و تاکید کرد: من همیشه خودم را سرباز تیم ملی می‌دانم و دوست دارم زیر این پرچم افتخارآفرینی کنم. زندگی من واترپلو است و اگر از من کمک بخواهند با دل و جان کمک می‌کنم، اما اگر بدانم باز هم حاشیه‌ای قرار است ایجاد شود، قطعا خودداری خواهم کرد.

جرقه پیشرفت واترپلو زده شده است 

او با اشاره به فعالیتش در مربیگری تصریح کرد: حدود ۸ سالی است که در بخش باشگاه‌داری رشته واترپلو باشگاه داریم که از حدود سن ۶ سال تا حد مسابقات رده‌های سنی آموزش می‌بینند تا بتوانیم با کمک هیئت شنا چراغ واترپلو را در اصفهان روشن کنیم.

امسال هشت نماینده از باشگاه ما برای اردوی تیم ملی زیر ۱۷ سال برای مسابقات آسیایی فیلیپین دعوت شدند. یکی از مربیان تیم ملی نیز از اصفهان است که اتفاق خوبی برای پیشرفت واترپلو است و جرقه آن زده شده، امیدوارم بیشتر خبرهای خوش از این رشته باشد و قول می‌دهم بدنه اصلی تیم ملی همچون ۱۵ سال قبل از بازیکنان اصفهان باشد، البته در صورتی که حمایت‌های اداره کل و هیئت شنا ادامه‌دار باشد.

سخن پایانی؟

تمام تلاش من این است که نزدیکانم را به ورزش علاقمند کنم و حتی به رقیبانم نیز کمک می‌کردم تا رشته واترپلو بزرگ شده و به چشم بیاید. همیشه دوست دارم این رشته در ایران جایگاه خوبی داشته باشد و واقعا از نتیجه نگرفتن تیم در بازی‌های آسیایی ناراحت شدم. امیدوارم این ورزش بزرگتر از همیشه شود و جایگاه بهتری از قبل پیدا کند.

انتهای پیام